Το Ντιμπέιτ των 6 Υποψηφίων για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ: Μια Στρατηγική Εξαγνισμού

Το Ντιμπέιτ των 6 Υποψηφίων για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ: Μια Στρατηγική Εξαγνισμού

Γράφει ο Σπύρος Λευθεριώτης

Όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, με χρηματοδότηση των ΗΠΑ και ποσό άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, ονομάζοντάς το «κίνημα» και όχι «κόμμα», απέδειξε στην πράξη ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με ρήξεις και ανατροπές.

Πράγματι, κάτι τέτοιο συνέβη στην περίοδο των 50 χρόνων που το ΠΑΣΟΚ έπαιξε πολιτικούς ρόλους στην Ελλάδα, είτε ως κυβέρνηση είτε ως συγκυβέρνηση, αλλάζοντας ονομασία και αποφεύγοντας έτσι την αποπληρωμή δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ τραπεζικών δανείων που επωμίστηκε ο ελληνικός λαός.

Αυτή η κατάσταση, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει αδικίες που όλοι μας διαπιστώνουμε σήμερα, με την δυσβάστακτη και άθλια κατάσταση στην οποία βιώνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια.

Οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν δεν έλαβαν ποτέ υπόψη τους το γεγονός ότι είναι έγκλημα κατά της πολιτείας και όλων των πολιτών να δημιουργούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην οικονομία, στην παιδεία, στην εργασία, στην ασφάλεια και στην κοινωνική αρμονία.

Πρόσφατα, διεξήχθη ένας τρίωρος πολιτικός αγώνας μεταξύ των έξι υποψηφίων για την ανάδειξη του νέου προέδρου του κόμματος, όπου όλοι μας είδαμε να παίζεται ένα κωμικοτραγικό παιχνίδι, να εκτοξεύονται κατηγορίες εκατέρωθεν σαν μικρά παιδιά του δημοτικού για το ποιος θα ηγηθεί του κόμματος για να ζητήσει να διοικήσει ένα ολόκληρο Έθνος.

Τελικά, εξελέγη ο κ. Ανδρουλάκης.

Είχαν την ευκαιρία να επανορθώσουν ό,τι άδικο είχαν διαπράξει όλες αυτές τις δεκαετίες, εφαρμόζοντας τον βασικότερο κανόνα, όχι μόνο ενός υγιούς και σεβαστού πολιτικού κόμματος, αλλά και του κάθε δίκαιου ανθρώπου: ότι έχεις την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να έχεις την ικανότητα της πλήρους και απόλυτης επανόρθωσης της πράξης σου πάραυτα προτίμησαν να γίνουν και αυτοί τα δεκανίκια του πολιτικού κατεστημένου της χώρας μας.

Δυστυχώς, αυτός ο δίκαιος πολιτικός κανόνας δεν εφαρμόστηκε ποτέ στον ελληνικό πολιτικό χώρο.

Ακούσαμε τον κ. Ανδρουλάκη να απευθύνεται στο κόμμα του λέγοντας:

«Αυτή η εποχή είναι σήμερα. Γιατί; Γιατί τα δύσκολα είναι πίσω. Τρεις φορές, πενήντα χρόνια μεταπολίτευσης, κατάφερε ένα κόμμα να φύγει από τις μυλόπετρες του δικομματισμού: Μία φορά το 1977 το ΠΑΣΟΚ, μία δεύτερη φορά το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ξανά το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορούμε να ανανεώσουμε τη σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης που υπογράψαμε τον Δεκέμβρη του 2021 και να συνεχίσουμε με πολιτικό ήθος, με συνέπεια, με συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο, για να αγκαλιάσουμε όλο το λαϊκό δημοκρατικό κόσμο της χώρας και από την προοδευτική Αριστερά και από τον προοδευτικό κέντρο. Και πιστεύω ότι αυτό δεν γίνεται για να επιστρέψουν κάποιοι παλιοί πρωταγωνιστές ή απλά να μεγαλώσουν οι έδρες του ΠΑΣΟΚ. Είναι για να υπηρετήσουμε τον λαό και την πατρίδα απέναντι στις ανισότητες, απέναντι στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και ιδιαίτερα της υγείας, απέναντι σε μια γενιά που συνεχίζει να μεταναστεύει στο εξωτερικό και πρέπει να μείνει εδώ με αξιοπρέπεια, προοπτική και ελπίδα», κατέληξε.»

Ωστόσο, δεν νομίζετε, κ. Ανδρουλάκη, ή ο οποιοσδήποτε άλλος στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας, ότι είναι πλέον αργά για εσάς και τους όμοιούς σας να κολλήσετε ένα σπασμένο ποτήρι και να ξαναγίνει όπως ήταν πριν;

Γίνεται; Δεν γίνεται!

Ο μοναδικός τρόπος για να οδηγηθούν οι πολιτικές εξελίξεις σε μια πορεία πραγματικής επανόρθωσης κάθε βλάβης που έχει υποστεί η χώρα και οι πολίτες , είναι να  κυβερνούν  Έλληνες την Ελλάδα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *