Πελαγία Πεκλάρη
Σύμφωνα με νέα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας η Ελλάδα έρχεται στην 27η θέση από τις 27 ευρωπαϊκές χώρες, για τον μέσο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων στην κεντρική διοίκηση.
Σύμφωνα με την έκθεση της Εurostat ο μέσος μισθός των Δημοσίων Υπαλλήλων στην Ελλάδα, από πλευράς αγοραστικής δύναμης βρίσκεται στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η καταπτωτική πορεία της ελληνικής κοινωνίας που ξεκίνησε από όταν υπέγραψαν οι 300 της Βουλής τα μνημόνια της ντροπής, επιβεβαιώνεται στις μέρες μας .
Η ΑΔΕΔΥ στην ανακοίνωσή της, καταγγέλλει, εν μέσω πλην σαφώς, όλες τις κυβερνήσεις, για τα μνημονιακά μέτρα και τους εφαρμοστικούς νόμους, όπου εκ του αποτελέσματος, στόχο είχαν να εξασφαλίσουν την επόμενη μέρα χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα σε όλους τους τομείς.

Κατάφερε η κυβέρνηση των αρίστων του Κυρ. Μητσοτάκη, σε άψογη συνεργασία με την αντιπολίτευση, να απαξιώσει συνολικά το βιωτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων, επιβάλλοντας μισθούς πείνας και στους δημόσιους υπαλλήλους και «να κλείσει την ψαλίδα» μεταξύ της χρόνιας φαγωμάρας των καλοπληρωμένων και βολεμένων στο Δημόσιο με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Τώρα όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι.
Στην άλλη όχθη, των προνομιούχων, που εκτελούν εντολές ξένων κέντρων εξουσίας, για τις πολύτιμές συνεισφορές τους στο ξεπούλημα του καλύτερου φιλέτου του πλανήτη, την «ψωροκώσταινα» Ελλάδα, επιβραβεύονται διαχρονικά. Την 1η Ιανουαρίου του 2024 ψηφίστηκε τροπολογία στην Βουλή, οι αποδοχές όλων των ανώτερων στελεχών της διοικητικής μηχανής να απολαύσουν τους κόπους τους και να δουν τον μισθό τους να αυξάνεται κατά 46%.
Ένας μέσος όρος της βουλευτικής αποζημίωσης είναι στα 5.135 ευρώ: Σε αυτό το ποσό προστίθενται τα έξοδα κίνησης από 291 έως 389 ευρώ, τα ταχυδρομικά τέλη 909 ευρώ, και το επίδομα οργάνωσης γραφείου από 664 έως 831 ευρώ.
Πάνω κάτω 7.000 ευρώ τον μήνα και ξεχωριστά βεβαίως η αμοιβή για συμμετοχή στις επιτροπές που είναι άλλα 75 ευρώ ανά συνεδρίαση. Αφαιρώντας τα 1.000 ευρώ που κάθε βουλευτής δίνει στο κόμμα του και κάποιες εισφορές, οι οποίες είναι αφορολόγητες μαζί με κάποια άλλα προνόμια όπως, υγειονομική περίθαλψη, κοινωνική ασφάλιση, δαπάνες για τα πολιτικά τους γραφεία και λοιπών αναγκών τους, όλα αυτά φτάνουν στο 77% της βουλευτικής τους αποζημίωσης να είναι στο απυρόβλητο φορολογικά αυτών και των ημετέρων τους
Βεβαίως σε κανέναν φορολογούμενο πολίτη δεν αναγνωρίζεται ως αφορολόγητο κάποιο τμήμα του εισοδήματός του, το οποίο στην πλειοψηφία σήμερα φτάνει τα 800 ευρώ.
Θυμόμαστε τον κύριο Μητσοτάκη να λέει δεν θα ήθελε με τίποτα να ζήσει με 800 ευρώ. Τον κατανοούμε καθώς με το ράλι αυξήσεων των τιμών στα ράφια των Supermarket, στο ρεύμα, στο νερό, στις μετακινήσεις, σε όλα και στα πάντα στην Ελλάδα, που με ευθύνη της κυβέρνησής του και των επενδυτών του , έχει επέλθει το οικονομικό χάος .ούτε οι πολίτες θέλουν να ζουν με 800 ευρώ, που σημειωτέων είναι και τα πραγματικά αφεντικά.
Μια σφαιρική ματιά των γεγονότων και λίγη έρευνα όσων αφορούν την πραγματική Οικονομία της Ελλάδος και όχι την πλασματική που τεχνηέντως και προπαγανδιστικά παρουσιάζεται από το πολιτικό κατεστημένο και τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης , θα μας αποκαλύψει,
α) έναν πακτωλό χρημάτων που διασπαθίζεται από τα δημόσια ταμεία, από μία ατελείωτη σειρά οικονομικών σκανδάλων.
β)Το τεράστιο αποθεματικό για την Ελλάδα που συγκεντρώνεται μέσω του ΦΠΑ στα ταμεία της ΕΕ από την ένταξή της στην Ευρωζώνη, όπου η ανταποδοτικότητα αυτού του φόρου θα έπρεπε να έχει συντελέσει στην αποκατάσταση όλων των υποδομών της χώρας ώστε να είναι ένα αξιοπρεπές κράτος, εντός των προδιαγραφών της ΕΕ.
δ) Η χρόνια υπερφορολόγηση των ελληνικών νοικοκυριών που δεν έχει καμία ανταπόδοση ούτε στα βασικά, κοινωνική ασφάλιση, υγειονομική περίθαλψη, παιδεία, ασφάλεια κ.α.
ε)Η τεράστια αύξηση των 700% και πλέον, στα πιστωτικά έσοδα της χώρας που εμφανίζεται κάθε χρόνο από το 2016 στους κρατικούς προϋπολογισμούς, δεν δικαιολογούν με τίποτα και με κανέναν τρόπο την καταπτωτική πορεία της χώρας και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων.
στ) Ο ισολογισμός του Ελληνικού Κράτους και όχι ο προϋπολογισμός( πόσα χρήματα δηλαδή χρειάζεται η κρατική μηχανή να λειτουργήσει μέσα στο οικονομικό έτος) που κατά κόρον σχολιάζουν οι δήθεν οικονομικοί αναλυτές, όταν λοιπόν ο ετήσιος ισολογισμός για το 2024 ξεπερνά το 1,3 τρισεκατομμύριο, όταν το χρέος της χώρας είναι μόλις 400 δισεκατομμύρια, τότε ή ο γυαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε. Δείτε Εδώ
Όλα συγκλίνουν στην δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης, που δρα μέσα στους κόλπους της κρατικής μηχανής και απομυζά την αφθονία της χώρας και τον πλούτο των Ελλήνων πολιτών. Τους εξαθλιώνει οικονομικά, μέσω μιας μακράς μεθόδευσης και επιβολής ενός εικονικού, πλασματικού, ανύπαρκτου χρέους. Αυτό το ψεύδος περί χρέους, όπου στο όνομά του γίνονται όλα, από τους κομματικούς μηχανισμούς που εδράζονται στα έδρανα της Βουλής, σήμερα που έχουν πέσει όλες οι κομματικές μάσκες, μπορεί να διαπιστωθεί με ευκολία από τους πολίτες.
Ο πλούτος της Ελλάδος και των Ελλήνων πολιτών είναι δεδομένος και καταγράφεται στα κρατικά έγγραφα, στο υπέδαφος, σε γη και θάλασσα.
Αξίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας να βιώνουν με αξιοπρέπεια. Να απολαμβάνουν σε επάρκεια και να έχουν ίσες δυνατότητες και όλες τις παροχές από το κράτος τους, διότι είναι δικό τους και αυτοί το σύστησαν για να τους εξυπηρετεί στις κοινές για όλους τους πολίτες ανάγκες.
Η στέγαση, η ασφάλεια και ασφάλιση της χώρας και της ζωής τους, η εργασία, η ελληνική παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, οι άριστες υποδομές της χώρας δεν είναι προνόμια αλλά καθήκον της πολιτείας απέναντι στους πολίτες της.
Η Ελλήνων Συνέλευσις έχει δεσμευτεί νομικά με τις προγραμματικές δηλώσεις και την ιδρυτική της διακήρυξη να παρέχει αυτή την Πολιτεία αφθονίας, πραγματικής δημοκρατίας σε όλους τους Έλληνες Πολίτες. Η φορολογική πολιτική έιναι πρωτίστως ανταποδοτική. Μάλιστα έχει δεσμευτεί το 50% του κατώτατου μέσου μισθού να καλύπτει τις βιοτικές ανάγκες των εργαζόμενων πολιτών (στέγαση, ρεύμα, νερό,) και το αλλο 50% να μπορεί να το διαχειριστεί ο πολίτης όπως νομίζει. Έχει δεσμευτεί απέναντι στον άνθρωπο πολίτη Έλληνα, να παρέχει μία Πολιτεία ανθρωποκεντρική, μία πολιτεία που ο πλούτος που παράγουν θα διοχετεύεται σε αυτούς τους ίδιους.