Πολυμήδη Χούτου
Η πρόσφατη Σύνοδος Πρυτάνεων στην Χαλκιδική ανέδειξε για ακόμη μια φορά τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης
Η υπουργός παιδείας, θρησκευμάτων και αθλητισμού. Σοφία Ζαχαράκη, παρουσίασε ένα νέο πακέτο μέτρων για την αντιμετώπιση της βίας και της ανομίας στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας. Ωστόσο, πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά παρέμβαση της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια, χωρίς να έχουν επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα.
Μεταξύ των μέτρων περιλαμβάνονται η υποχρεωτική κατάθεση σχεδίων ασφαλείας από τα πανεπιστήμια έως τα τέλη Ιουλίου, η εγκατάσταση συστημάτων πλήρως ελεγχόμενης πρόσβασης και η αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου για φοιτητές που διαπράττουν αξιόποινες πράξεις εντός των πανεπιστημίων. Επιπλέον, προβλέπεται η αυτοδίκαιη αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας για 24 μήνες σε περιπτώσεις ποινικής δίωξης για πράξης βίας ή σημαντική καταστροφή εγκαταστάσεων, καθώς και η αυτοδίκαιη διαγραφή σε περίπτωση αμετάκλητης ποινικής καταδίκης.
Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων αμφισβητείται, καθώς παρόμοιες παρεμβάσεις στο παρελθόν δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου. Η συνεχής επανάληψη ημίμετρων, απαγορεύσεων και τιμωριών δεν φαίνεται να προσφέρει λύση.
Η θεσμοθέτηση της Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) το 2021 είχε στόχο την αντιμετώπιση της ανομίας στα πανεπιστήμια. Ωστόσο , η εφαρμογή της υπήρξε προβληματική, με την κυβέρνηση να παραδέχεται την αποτυχία της, καθώς η παρουσία της ΟΠΠΙ περιορίστηκε σε ελάχιστα ιδρύματα. Η Ελλάς παραμένει η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με αστυνομική δύναμη εντός πανεπιστημιακών χώρων, γεγονός που έχει προκαλέσει αντιδράσεις τόσο από φοιτητές όσο και από πανεπιστημιακούς
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι με ημίμετρα, με απαγορεύσεις, με πειθαρχικό και με τον φόβο δεν λύνεις τίποτα. Το πρόβλημα δεν είναι απλά αστυνομικό. Είναι βαθιά θεσμικό, παιδαγωγικό και πολιτισμικό. Και όσο το κράτος συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια σαν ”άντρα ανομίας” αντί για χώρους μόρφωσης, τόσο η αποτυχία θα επαναλαμβάνεται, και μάλιστα με όλο και μεγαλύτερο κόστος. Το πανεπιστήμιο χρειάζεται ελευθερία, αξίες, όραμα και παιδεία. Όχι δακρυγόνα και περιπολίες.
Η εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων είναι πραγματικά οικτρή, ειδικά όταν συγκρίνεται με τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Εγκαταλελειμμένα κτήρια, βανδαλισμένοι τοίχοι, σπασμένες πόρτες, σκουπίδια, και ένα διαρκές κλίμα φόβου και έντασης. Εργαστήρια χωρίς εξοπλισμό, βιβλιοθήκες χωρίς προσωπικό, αίθουσες χωρίς θέρμανση. Και μαζί με αυτά, ένας αόρατος εχθρός, η αποδοχή της μετριότητας , της αδράνειας, της παρακμής.
Την ίδια στιγμή, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι φοιτητές απολαμβάνουν σύγχρονες υποδομές, ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, συνεργασίες με ερευνητικά κέντρα, σε ένα περιβάλλον με σεβασμό και πρόοδο.
Στην Ελλάδα η ρίζα του προβλήματος είναι η κομματικοποίηση και ο φανατισμός. Ένα από τα βασικά ζητήματα που υπονομεύουν την λειτουργία των ελληνικών πανεπιστημίων είναι η εισχώρηση των κομματικών παρατάξεων στους χώρους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και λειτουργούν ως μηχανισμοί στρατολόγησης φανατισμού και διχασμού.
Μέσα σε χώρους που προορίζονται για επιστήμη, ελευθερία σκέψης και πνευματική καλλιέργεια, αναπαράγεται εδώ και δεκαετίες μια άρρωστη ΄΄μικρογραφία” του πελατειακού κομματικού συστήματος . Αντί για φοιτητές, παράγουν ”οπαδούς” κομματικών ιδεολογικών στρατοπέδων, πρόθυμους να επιτεθούν, να καταστρέψουν και να απορρίψουν κάθε διαφορετική άποψη, στο όνομα ενός κομματικού συμφέροντος.
Τα κόμματα, όλα ανεξαιρέτως, έχουν τεράστια ευθύνη για το κλίμα μίσους που σπέρνουν. Εκμεταλλεύονται την νεανική ανησυχία και δίψα για αλλαγή, όχι για να χτίσουν μια αληθινή παιδεία, αλλά για να καλλιεργήσουν κομματικούς στρατούς μέσα στα αμφιθέατρα.
Καλλιεργούν την διχόνοια, τον διαχωρισμό, την καχυποψία. ο φοιτητής δεν είναι πλέον ελεύθερος να σκεφτεί ή να αναπτυχθεί. Πρέπει να ενταχθεί. Να διαλέξει στρατόπεδο. Να αποδεχτεί την επιτήρηση του κομματικού καθοδηγητή.
Το τοξικό αυτό κλίμα γίνεται ιδανικό θερμοκήπιο για την παρείσφρηση ακραίων, βίαιων, περιθωριακών στοιχείων των (γνωστών ,αγνώστων), που βρίσκουν έδαφος σε αυτόν τον διχασμό και μετατρέπουν τον χώρο του πνεύματος και του πολιτισμού σε πεδίο μάχης, σε χαβούζα ανομίας. Από πανεπιστήμια της γνώσης, μετατραπήκαμε σε πανεπιστήμια της ανοχής στη βία και του κομματικού ρουσφετιού.
Και το χειρότερο; Όλα αυτά έχουν καθιερωθεί στην συνείδηση της κοινωνίας ως ” κανονικότητα”. Η ανοχή αυτής της κατάστασης, που πηγάζει από κομματικές σκοπιμότητες και δειλία, είναι συνενοχή.
Οι Έλληνες φοιτητές διακρίνονται στο εξωτερικό, όχι επειδή το εγχώριο εκπαιδευτικό σύστημα τους ενίσχυσε, αλλά γιατί έμαθαν να παλεύουν ενάντια σε αυτό.
Το καθεστωτικό εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα είναι όργανο αποχαύνωσης. Δεν έχει σχεδιαστεί για το δίκαιο και την ελληνικότητα του Έθνους. Υπηρετεί συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, όπως μασονικές στοές, ιδιωτικά εκπαιδευτικά συμβούλια , δογματικά ιερατεία και άλλες αδιαφανείς δομές.
Πνίγει την δημιουργική φαντασία και ακυρώνει την έμφυτη έφεση προς την μάθηση. Δεν καλλιεργεί την κρίση, την ακρωτηριάζει. Δεν εμπνέει, χειραγωγεί. Επιβάλλει ομοιομορφία, πειθαρχία και μηχανική αναπαραγωγή προκατασκευασμένων συγγραμμάτων και αντιλήψεων, με σκοπό να καθοδηγεί σκέψη και πράξη σύμφωνα με ξένες επιδιώξεις.
Η Παιδεία δεν είναι εργαλείο καθυπόταξης των νέων σε δογματικά και κομματικά καθεστώτα. Είναι η δύναμη που διαμορφώνει τον Άνθρωπο με κρίση, γνώση, και αυτογνωσία.
Αυτός είναι ο σκοπός της Ελλήνων Συνέλευσις, που μέσα από τις προγραμματικές δηλώσεις, προσδιορίζει με σαφήνεια την ανασύσταση της παιδείας σε όλα τα επίπεδα δημιουργώντας ένα σύστημα που αναδεικνύει τον Έλληνα πολίτη δηλαδή τον Άνθρωπο, ,με ελευθερία σκέψης, δημιουργικότητα και ενεργώ συμμετοχή στην κοινωνία.
Η παιδεία αποτελεί θεμέλιο μιας πραγματικής αληθινής ελληνικής πολιτείας και είναι ευθύνη όλων μας να διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη πρόσβαση των νέων σε αυτήν, ώστε να γίνει η πνευματική δύναμη της ελληνικής αναγέννησης του ¨Έθνους.
