Πολυμήδη Χούτου
Στο απόγειο της ετήσιας εκπαιδευτικής παράνοιας που ονομάζεται ”Πανελλαδικές Εξετάσεις”, το κράτος είχε φέτος την έμπνευση να ζητήσει από τους μαθητές να μιλήσουν για την δημιουργικότητα.
Ναι σωστά διαβάσατε. Ζητούν από εφήβους, που έχουν περάσει τα χρόνια εγκλωβισμένοι σ’ ένα σύστημα βιομηχανοποιημένης γνώσης, να εκφράσουν άποψη για ένα ιδανικό που το ίδιο το εκπαιδευτικό καθεστώς καταστρέφει στην πράξη.
Πώς τολμούν να μιλούν για δημιουργικότητα όταν το σχολείο και το υπουργείο που το ελέγχει, αντιμετωπίζει την φαντασία ως απειλή και την διαφορετικότητα ως παρέκκλιση. Ποια δημιουργικότητα να καλλιεργηθεί όταν το ελληνικό σχολείο προσομοιάζει περισσότερο με στρατόπεδο πειθαρχίας παρά με ζωντανό οργανισμό πνευματικής ανέλιξης.
Πρόκειται για τον ορισμό της κοροϊδίας. Η δήθεν ”προοδευτική” πρόθεση του υπουργείου να προωθήσει την δημιουργικότητα μέσα από τις Πανελλήνιες δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα που βρωμάει υποκρισία. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι όταν το ίδιο το κράτος έχει χτίσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα πάνω στο δόγμα της πειθαρχίας, της επανάληψης και της συμμόρφωσης.
Ένα σύστημα που ξεκινά από το δημοτικό και καταλήγει στην Γ’ Λυκείου, χυδαία προσανατολισμένο στη μαζική απόδοση και την ”επιτυχία” των αριθμών. Ένα σύστημα που, αντί να απελευθερώνει το πνεύμα, το βάζει σε τάξη με σειρές και κουτάκια. Που σπρώχνει τα παιδιά να απομνημονεύουν ανούσιες πληροφορίες και που τιμωρεί κάθε σκέψη που ξεφεύγει από τον ”κανόνα”. Αυτό δεν είναι παιδεία. Είναι πνευματική καταστολή….
Το σχολείο που οικοδομεί το κράτος δεν είναι χώρος μάθησης, είναι μηχανή αναπαραγωγής πειθήνιων υποκειμένων. Ένας χώρος όπου η ύλη ξεχειλίζει, όχι για να εμπλουτίσει τον νου, αλλά για να τον κατακλύσει και να τον εξαντλήσει. Η αποστήθιση είναι το νόμισμα του ”καλού μαθητή”. Η σκέψη πρέπει να πειθαρχεί σε ”ορθές” απαντήσεις, και η κρίση να υπακούει στις επιταγές του βιβλίου και του διορθωτικού οδηγού. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για έμπνευση. Μόνο για συμμόρφωση.
Μιλούν για δημιουργικότητα αυτοί που την καταπνίγουν στην πράξη, με το ίδιο θράσος που το ίδιο το σχολικό πρόγραμμα εκτοπίζει ό,τι γεννά φαντασία. Την μουσική, τα εικαστικά, το θέατρο ακόμη και την λογοτεχνία. Μια παιδεία που δεν αντέχει να βλέπει τους μαθητές να δημιουργούν, να νιώθουν, να φαντάζονται, γιατί η τέχνη απειλεί. Θέτει ερωτήματα, δεν αρκείται στις απαντήσεις. Ενοχλεί, δεν βολεύει. Κι αυτό την καθιστά επικίνδυνη για ένα σύστημα που απαιτεί υπακοή..
Το σχολείο φοβάται αυτό που υποκριτικά ζητά, την δημιουργική σκέψη. Την τρέμει γιατί δεν μπορεί να την ελέγξει. Δεν μπορεί να την βάλει σε κεφάλαιο, σε οδηγό ύλης, σε τετράδιο διορθώσεων. Κι όταν τολμά να την επικαλεστεί, δεν πρόκειται απλώς για ειρωνεία, είναι ύβρις. Γιατί επικαλείται με στόμφο αυτό που πρώτα φρόντισε να ακρωτηριάσει.
Η δημιουργικότητα δεν μπορεί να φυτρώσει σε έρημο. Κι αυτό που έχουν φτιάξει, είναι μια εκπαιδευτική έρημος πειθαρχημένη και στείρα.
Το σημερινό σχολείο δεν θέλει δημιουργικές συνειδήσεις. Θέλει χειραγωγούμενες υπάρξεις. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό του πλαίσιο είναι σχεδιασμένο να υποβαθμίζει τον άνθρωπο σε εκτελεστή εντολών, σε υπάκουο υπάλληλο μιας προαποφασισμένης κανονικότητας.
Το παιδί δεν εκπαιδεύεται για να εκφράζεται, αλλά για να προσαρμόζεται. Δεν μαθαίνει να σκέφτεται, αλλά να επαναλαμβάνει. Και κάθε φορά που ζητείται από τον νέο να ”είναι δημιουργικός”, αυτό που εννοείται είναι ” να βρεις έναν τρόπο να καινοτομήσεις εντός των στενών πλαισίων που σου ορίζουμε, χωρίς να τα αγγίξεις, χωρίς να τα αμφισβητήσεις”.
Αυτή η ύβρις τελειώνει εδώ.
Η Ελλήνων Συνέλευσις Έχει θέσει ξεκάθαρα το θεμέλιο για μια παιδεία ελεύθερη, αληθινά δημιουργική, ελληνική. Όχι με γενικόλογα , αλλά με σαφές πρόγραμμα δομημένο στην ίδια την φύση του ανθρώπου.
Σε κάθε σχολείο, σε κάθε γωνιά της Ελλήνων Πολιτείας, θα δημιουργηθούν άρτιες εγκαταστάσεις που θα ενισχύουν την έμφυτη ροπή του παιδιού προς την τέχνη και την καλαισθησία. Η μουσική, τα εικαστικά, το θέατρο, η γλυπτική, η αγγειοπλαστική, δεν θα είναι πια ”μαθήματα πολυτελείας”, ούτε ψυχαγωγικές ώρες για να ”ξεσκάει ο μαθητής, αλλά πυλώνες της παιδείας. Θα είναι τρόποι έκφρασης, τρόποι σκέψης, τρόποι κατανόησης του κόσμου.
Το Ελληνόπουλο θα έχει δικαίωμα και πρόσβαση σε πλήρες πρόγραμμα μουσικής παιδείας, με δυνατότητα επιλογής οργάνου, φωνητικής έκφρασης και δημιουργικής κατεύθυνσης. Η σωματική και η πνευματική αγωγή του θα είναι μέσα στο σχολείο, όχι έξω από αυτό. Δεν θα χρειάζεται ”ιδιαίτερα” ή εξωσχολικά φροντιστήρια για να καλύψει βασικές του ανάγκες. Το σχολείο, ως κυτταρικό κέντρο της πολιτείας, θα έχει τα μέσα και την βούληση να υπηρετήσει τον άνθρωπο δημιουργό.
Γιατί σήμερα, το εκπαιδευτικό καθεστώς σκοτώνει την έφεση για μάθηση, καταστέλλει την δημιουργική φαντασία και κάθε πνευματική ανεξαρτησία, εντάσσοντας τους μαθητές σε ένα πρότυπο μηχανιστικής αναπαραγωγής. Ο μαθητής διδάσκεται όχι για να κατανοήσει, αλλά για να υπακούσει. Όχι να θέσει ερωτήματα, αλλά για να επιβεβαιώσει τις απαντήσεις που άλλοι έχουν ορίσει.
Αυτό το καθεστώς δεν είναι ελληνικό. Είναι κατασκευασμένο από δυνάμεις που δρουν ενάντια στην ελληνικότητα, μέσω μασονικών εταιρειών, δογμάτων, στοών και αλλότριων συμβουλίων, που θέλουν τον Έλληνα αποκομμένο από την ουσία του, την συνειδητότητα του, την δημιουργικότητα και την ελευθερία της σκέψης του.
Η Ελλήνων Συνέλευσις, με τις Προγραμματικές της Δηλώσεις κατατεθειμένες στον Άρειο Πάγο, δεσμεύεται στην οικοδόμηση ενός εκπαιδευτικού πολιτισμού που αναδεικνύει το Φως του Έλλην Ανθρώπου, και όχι την ανακύκλωση υπνωτισμένων ”αριστούχων” δίχως κρίση.
