Χούτου Θεολογία
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, σε αναρτησή του, ο Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Κυριάκος Πιερρακάκης, ανέδειξε την σημασία της ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση ως θεμέλιο της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπογράμμισε την αποστολή του Υπουργείου του, να διασφαλίσει το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού στην γνώση χωρίς ”εμπόδια και περιορισμούς”.
Δηλώσεις, όραματισμοί και υποσχέσεις;
Διότι στην πράξη η υποσχόμενη ισότητα στην παιδεία παραμένει μάλλον ένα όνειρο απατηλό, αν κρίνουμε από την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά γονείς και μαθητές σε ολόκληρη την χώρα.
Παιδεία για λίγους;
Είναι γεγονός…χιλιάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους. Είτε λόγω γεωγραφικών περιορισμών, είτε λόγω οικονομικής πίεσης.
Υπάρχουν περιοχές της χώρας όπου η πρόσβαση στην εκπαίδευση είναι εξαιρετικά περιορισμένη, αφού τοπικά σχολεία δεν επαρκούν ή δεν υπάρχουν ή έκλεισαν πολλά από αυτά.
Όσοι έχουν οικονομική δυνατότητα (ακόμη), επιλέγουν ιδιωτικά σχολεία ή φροντιστήρια εντείνοντας τις ανισότητες που ενυπάρχουν στο εκπαιδευτικό σύστημα και μεταξύ των μαθητών.
Η κοινωνική ανισότητα διευρύνεται δραματικά όταν συνυπολογίσουμε τα έξοδα που συνεπάγεται η συμμετοχή στην εκπαίδευση, από την αγορά βασικού εκπαιδευτικού εξοπλισμού μέχρι το κόστος φροντιστηρίων. Δυσβάσταχτο το βάρος για τα περισσότερα νοικοκυριά.
Πως μπορούμε να μιλάμε για ισότητα στην εκπαίδευση, όταν οι συνθήκες παραμένουν τόσο άνισες.
Προσβασιμότητα στην εκπαίδευση;
Δεν αφορά μόνο την γεωγραφία ή τα οικονομικά δεδομένα.
Αφορά και την ίδια την δομή του συστήματος.
Η ένταξη των ατόμων με αναπηρία..ένα ανοιχτό στοίχημα.
Τα σχολεία συχνά δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένα για να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών με αναπηρία, ούτε οι εκπαιδευτικοί λαμβάνουν την κατάλληλη επιμόρφωση για να διαχειριστούν τέτοιες περιπτώσεις. Ως εκ τούτου κρίνεται αναγκαία η ποιοτική αναβάθμιση κτηρίων – εξοπλισμού και η στελέχωσή τους με το απαραίτητο μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό.
Εξίσου σημαντικό είναι να αναλογιστούμε την γενική ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Ένα σχολικό σύστημα που προσφέρει ισότητα μόνο στα ”χαρτιά” δεν μπορεί να εξαλείψει τις κοινωνικές ανισότητες.
Στο θεωρητικό επίπεδο ο κ. Πιερρακάκης καλά τα λέει.
Τα λόγια όμως πρέπει να συνοδευτούν από πράξεις που θα αποδεικνύουν την πολιτική βούληση για βαθιές τομές.
Στην Ελλάδα, η εκπαίδευση αλλάζει κάθε τετραετία και αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με τις πολιτικο-κομματικές ατζέντες. Μέσα από αυτήν την οπτική παίρνονται αποφάσεις που έχουν την δυναμική να βλάπτουν την ζωή και το μέλλον των παιδιών.
Και βεβαίως τα σχέδια που πρέπει να γίνουν, θα είναι τέτοια που να βελτιώνουν την πρόσβαση στην παιδεία για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως οικονομικής, γεωγραφικής ή κοινωνικής θέσης. Επενδύσεις στην δημόσια εκπαίδευση, δημιουργία σχολείων σε απομακρυσμένες περιοχές και ενίσχυση των υποδομών για άτομα με αναπηρία, είναι μερικά μόνο από τα βασικά που απαιτούνται.
Όσο δεν βλέπουμε απτά αποτελέσματα, η συζήτηση για ισότιμη πρόσβαση στην παιδεία κινδυνεύει να παραμείνει ένας «ευφημισμός», καλύπτοντας την βαθύτερη αλήθεια, την αδυναμία του πολιτικού κατεστημένου να εγγυηθεί ένα δίκαιο εκπαιδευτικό σύστημα για όλους.
